|
วิถี และ ผู้คน ที่พานพบ |
|
เกาะเกร็ด ใกล้ ๆ แค่นี้เอง |
|
Project กรุงเทพ บ้านฉัน โดย เป้ใบ รองเท้าคู่ |
การเดินทางไปในโลกกว้าง เราจะได้พบ ได้เห็น เรื่องราวมากมาย ... เรื่องราวของผู้คน วิถีแห่งการดำรงอยู่ บ่งบอก ถึงความเป็นมา เป็นอยู่ และสิ่งที่จะเป็นไป ... แม้ ทริปนี้ จะเป็นทริปสั้น ๆ อยู่ไม่ไกลจากบ้าน แต่ สิ่งที่พานพบ ก็ไม่ได้ทำให้ ความตื่นตา ตื่นใจ ลดลงแม้แต่น้อย
เช้าวันหยุดเช่นนี้ เจ้าของ บ้านริมน้ำ หลังนี้ คงจะมีความสุข กับการได้นอนตื่นสาย ๆ หลังจากเหน็ดเหนื่อยกับการงาน มาตลอดสัปดาห์ ... ไม้กระถางบนระเบียงบ้าน คงจะเป็น บทสรุป ของสวนสวย หนีน้ำหลาก ที่เอ่อล้น ปีแล้วปีเล่า นั่นเอง
คุณยาย กำลัง อ่านหนังสือธรรม ระหว่างที่นั่งรอหลานสาว ขายของให้กับผู้มาเยือน เกาะเกร็ดแห่งนี้ ... บ้านคุณยาย อยู่ในคลองอีกฟากหนึ่งของเกาะ เสาร์-อาทิตย์ หลานจะมานั่งขายของ หน้าบ้านของคนรู้จักกันตรงนี้ ... คุณยาย จะมานั่งรอ จนกว่า ของจะขายหมด ซึ่งเป็นเวลา บ่ายแก่ ๆ โน่นเลย
สลิ่มหลากสี กับน้ำกระทิ อบควันเทียน และน่ำแข็งไส เกร็ดบาง ๆ กินแล้วชื่นใจ ... ในบรรยากาศ ใต้ต้นไทรใหญ่ ที่ร่มเย็น และลมโชยอ่อน ๆ จากฝั่งแม่น้ำที่อยู่ไม่ไกล
แม้ผู้คนส่วนใหญ่ของถิ่นนี้ จะเป็นพี่น้องชาวมอญ แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด ... ชุมชน ที่ผสมผสาน กัน หลากหลายชาติพันธุ์ อยู่กันอย่างกลมเกลียว ภายใต้ ความคิด ความเชื่อ ที่แตกต่าง
เทคโนโลยี่เปลี่ยนแปลง ไปมากต่อมาก วัสดุที่เกี่ยวข้องกับชีวิตห่างไกลจาก ธรรมชาติ ไกลออกไปทุกที ๆ จาก ตุ๊กตานางรำดินปั้น ล้อเลื่อนเหลาไม้ กระบอกไม้ใส่น้ำ ... ได้ถูกแทนที่ด้วยผลผลิตของเปโต ... หากพื้นฐาน ของความเชื่อ ความศรัทธา ยังคงอยู่ ... เช่นเดิม
ผมคิดเสมอว่า ทำอย่างไร เราจะสร้างมูลค่าเพิ่ม จากสิ่งที่หลายคนได้ทิ้งแล้ว ... เศษไม้ ไม่มีค่า ผมเอามาเพิ่ม เติม แต่ง ใส่ความคิด และผลิตออกมา ให้มีราคา ค่างวด ... เงินก็ได้ ... มากกว่านั้น คือ ความภูมิใจ ว่าเราได้ใช้ ทรัพยากร ที่มีอยู่ อย่างคุ้มค่า
ช่วงเวลา สั้น ๆ ที่ได้พูดคุยกับพี่เขา และนั่นคือ ความคิด ที่พี่เขา พูดให้ผมฟัง ... หลังจากที่ สาว ๆ วี้ด ว้าย กระตู้ฮู้ เพราะ เจ้าไดโนซอรัส ของพี่เขา กระโดด ไล่งับแขน
มดขนาดใหญ่ ที่เดินไปเดินมา แถว ๆ เกาะเกร็ด ในวันนั้น
RoBot ที่มีชีวิต กำเนิดจาก ไม้ชิ้นเล็กชิ้นน้อย ที่พี่เขาหาได้ จากรอบ ๆ ตัว
ผมเห็น เจ้าปุย มานั่งตรงนี้ นานพอสมควร ราวกับจะรอใคร ... อาจจะเป็น เจ้านาย ที่ตื่นแต่เช้า แล้วไปตลาด ... สายป่านนี้ ทำไมยังไม่กลับสักที
ผมเห็นทางเดินเล็ก ๆ แยกออกจากทางเดิน ที่มีผู้คนขวักไขว่ อดไม่ได้ ที่จะย่องเข้าไปดูสักหน่อย ... ที่นี่ ก็ไม่ต่างกับ หลาย ๆ ที่ ... บ้านหลังเล็ก ๆ มักจะแอบอย่างสงบเสงี่ยม หลังบ้านใหญ่ริมทาง ... ผมนึกถึงโอ่งตรงนี้ แม่นุ่งกระโจมอก พาลูกตัวเล็ก มาอาบน้ำ ตรงสะพานไม้ ที่ทอดเข้าบ้าน ... สะพาน กระดานแผ่นเดียว
ผู้คนที่มากมาย บนทางเดินเล็ก ๆ ... จะตั้งถังขยะ ริมทางก็คงไม่สะดวก ... ผมจึงเห็นป้าย ที่ชี้ทาง ไปยังถังขยะ ซึ่งตั้งอยู่ ในซอกซอยเล็ก ๆ เป็นระยะ ๆ จึงไม่แปลกใจเลยว่า ที่นี่ สะอาด ปราศจากขยะ
คน ดนตรี กีตาร์ ... ขับกล่อมผู้คน ที่ผ่านไป ผ่านมา อย่างมีชีวิต ชีวา ด้วยท่วงทำนองที่บางครั้ง เศร้าสร้อย โหยหา ... หากบางครั้ง หนักแน่น เรียกร้อง ต่อสู้
ด้านหน้า คือ โรงปั้นดิน ด้านหลัง คือ สวน ที่มีทั้งมะพร้าว และไม้อื่น หากดูหงอยเหงา ราวกับว่า คนทำสวน ท้อแท้ กับวันเวลา ที่ผ่านมา รอวันที่จะโรยลา ไปตามกาลเวลา
เรือนไม้หลังใหญ่ ที่มีป้ายบ่งบอกว่า เป็นศูนย์วัฒนธรรม อะไรสักอย่าง ... หากวันนี้ และคงจะหลายวันที่ผ่านมา ได้ปิดสนิท ไม่มีแง้มแม้แต่น้อย ... แต่ ... หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง ... ได้เล่าเรื่องราว ของตนเอง อย่างแจ่มชัด ถึงความรุ่งเรือง แห่งเรือนหลังนี้ ในอดีต ที่ไม่นาน มานี้เอง
ผักบุ้งจากท้องร่องสวน ... บัวบกขึ้นเกลื่อนที่หลังบ้าน ... กล้วยสุกคาเครือ ... มะละกอท้ายสวน ... แต่สติกเกอร์ติดราคา ซื้อที่ห้างใหญ่จากบริเตน
จาก ดงเตยหอม กอใหญ่ ในสวนหลังบ้าน ... พับซ้าย พับขวา ไขว้ไป ไขว้มา จนเป็นดอก มัดรวมกันเป็นช่อ ... จะวางบนหิ้งบูชาพระ หรือ ใส่ไว้ในรถ แทนน้ำหอมสารเคมี ... คือ สิ่งที่ ชุมชน นำเสนอ ต่อผู้มาเยือน
แม้ไม่เคยมา ... แต่ไม่หลงแน่ ๆ เพราะมี Navigator ที่ชัดเจน
สตูดิโอที่โอ่อ่า พร้อม CEO ที่มีวิสัยทัศน์ อันกว้างไกล ที่จะนำพา เรื่องราว ของเกาะแห่งนี้ สู่โลกอันไพศาล ไร้ขอบเขต เพียงรหัส 0110001111001
ไม่ใช่เพราะเป็นเทรน หากชุมชนแห่งนี้ ไม่ได้กว้างไกล เกินกว่ากำลังขา 2 ข้างจะพาไป ... พอจะเป็นต้นแบบ กลางแบบ หรือปลายแบบ ที่จะให้ชุมชนแห่งอื่น ๆ ได้เรียนรู้หรือไม่ ว่า ... ความใหญ่โต ไม่ได้บอกว่า จะอยู่สบายเสมอไป ... จิ๋ว แต่ แจ๋ว ... ได้ป๊ะ
หากบางเรื่อง ก็ร่วงโรย ด้วยสิ่งใหม่ ที่คิดว่า ดีกว่า มาแทนที่ ... แต่สิ่งที่คิดว่าดีกว่า แข็งแรง ทนทาน กว่า ... คุณค่า ทางใจ อาจจะด้อยค่า กว่า ... ก็เป็นได้
นี่คือ อนาคต ... มีหลายเรื่อง บอกกับเรา ... ปากนิด จมูกหน่อย แก้มป่อง ผมม้า แววตา ตุ๊กตาในอ้อมอก ถุงขนมในมือ สร้อยแสตนเลส
สะพาน ที่จะเชื่อม ระหว่าง กาลเวลา ... ความคิด ... ชีวิต ... ผู้คน
ค่ำแล้ว ... ตะวันกำลังจะลับ ... เพื่อรอให้รุ่ง ... ในอีกไม่นาน แล้วพบกันอีกครั้ง เมื่อแสงทอง ผ่องอำไพ มวลมหาประชาชน คงจะได้เป็นใหญ่ ในแผ่นดิน (สักที)
The End
รีวิวอื่น ๆ ของ เป้ใบ รองเท้าคู่
Booking.com
|
