|
หอศิลปกรุงเทพ .. ผ่านไปเมื่อปลาย ธันวา |
|
เป้ใบ รองเท้าคู่ รีวิว |
29 ธันวาคม เอารถไปเข้าศูนย์แถว ๆ นั้น ผมเลยติดกล้องไปด้วย ระหว่างรอรถ ไปเดินเล่น ถ่ายรูป ตอนแรกกะว่า จะถ่ายแถวศูนย์การค้าสยาม (เก่า) .. แต่ รปภ. บอก .. no no ... โน ก็ โน เลยวกกลับ มาที่หอศิลป์ ... ดีเหมือนกัน แอร์เย็นดี
เป็นช่วงที่เขา กำลังจัดเตรียมงานแสดง ศิลปะ ชุดใหม่พอดี ไม่ค่อยมีคน .. หลายเรื่อง ที่แสดง เป็นเรื่องที่ผมร่วมสมัย ถ่ายรูปมาเยอะ แต่ขี้เกียจเอาลง เพราะอาจจะโดน โน่น นี่ นั่น ได้ .. ศิลปะ ยุคผม เราจะชูคำขวัญว่า ศิลปะ เพื่อชีวิต ศิลปะ เพื่อประชาชน .. แต่เดี๋ยวนี้ ศิลปะต้องเลือกข้าง
ป้ายหอศิลป์ กรุงเทพมหานคร .. ต้องรอคิวถ่ายรูป นิดนึง เพราะมีเด็ก ๆ เขามาโพสท่า ถ่ายรูปกัน
แท่งปูน หน้าหอศิลป์ .. จะสื่อว่า ขอยื่นดอกไม้ ให้คุณ หรือเปล่า ก็ไม่รู้
นี่ก็รูปบนแท่งปูน หน้าหอศิลป์ เช่นกัน คงจะบอกว่า คุณให้มา 1 ดอก เราของตอบแทน 3 ดอก หรือเปล่า ก็ไม่รู้ครับ
ช่วงเวลานั้น คงมีการแสดงศิลปะ กลางแจ้ง มั๊ง ??? คงไม่ใช่ ใครเอาว่าว มาแขวนขายหรอกนะครับ
เห็น ว่าวแบบนี้ ทำให้ผมนึกถึง เมื่อครั้งที่ผมยังเยาว์ พ่อพาผม นั่งรถราง จากบ้าน (สะพานสว่าง พระราม4) ไปเที่ยวสวนลุม .. และวันนั้น ผมก็มีว่าว ส่วนตัว เป็นครั้งแรกในชีวิต
อ๊ะ อ๊ะ .. อย่าทิ้งขยะ นะจ๊ะ .. หรือเปล่า ???? ภาพวาด บนหอคอย หน้าหอศิลป์
ช่อมะกอก หรือเปล่า .. แล้วพี่ไปแย่ง นกพิราบ มาคาบไว้ทำไม หุ หุ .. บนแท่งปูน หน้าหอศิลป์
ผม ยังจำความตื่นเต้น ยามที่จุฬา คว้าปักเป้า ได้ดี .. ทีมงานที่แข็งแกร่ง ว่องไว รวดเร็ว เท่านั้น ที่จะได้รับชัยชนะ .. และอีกด้านหนึ่ง ผมก็ทึ่งมาก เมื่อปักเป้า คล้องจุฬา ให้เตี้ยลง ๆ ความใจเย็น สุขุม รอบคอบ ก็นำมาซึ่งชัยชนะเช่นกัน
ผมไม่แน่ใจว่าเขาต้องการสื่ออะไร .. ความรู้ท่วมหัว เอาตัวไม่รอด .. หรือ .. หอคอยงาช้าง .. หรือ อยากให้เด็กไทย อ่านหนังสือเยอะ ๆ
หนังสือแพง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ว่าว ว่าว ว่าว
ท้องฟ้า เมืองที่ผมอยู่ มันแคบเกินกว่า ที่จะเล่นว่าวได้ .. ผมต้องขับรถไปริมทุ่ง ซึ่งไกลออกไปพอสมควร ลูกชายผม ตื่นเต้นมาก เมื่อว่าว ของเขา ลอยขึ้นไปอยู่บนท้องฟ้า ด้วยตัวเขาเอง แต่เพียงไม่นาน ว่าวอันธพาล ก็มาโฉบ แล้ว ว่าว ของเราก็ลอยลับไป
ศูนย์ การค้าแห่งนี้ อายุพอ ๆ กับผม มีการปรับเปลี่ยนหลายครั้ง หลายหน เพื่อให้ยังคง ดำรงอยู่ได้ ใน วิถีแห่งการแข่งขัน .. แล้วชีวิต คนเรา จะอยู่นิ่ง ๆ ได้อย่างไร
ไม่ แน่ใจว่า มาดู ขุมทองแมคแคนน่า ที่โรงนี้ หรือโรงใกล้ ๆ .. ไม่น่าเชื่อว่า ยุคไหน ๆ คนก็ยังตื่นทอง .. คนที่มีทองเท่าหนวดกุ้งอย่างผม ก็เลยกลุ้มไปด้วย
เป็นลานแสดงศิลปะ หรืออย่างไร ไม่แน่ใจ
ต้นไม้ต้นเดิม ยังคงอยู่ แต่รอบ ๆ เปลี่ยนไปตามกาลเวลา
การสร้างภาพ ทำได้ไม่ยากนัก แต่ความเป็นจริง คงจะหลีกเลี่ยงกันไม่ได้ง่าย ๆ
อีกไม่กี่วัน ก็ ปีใหม่แล้ว (ถ่ายตอน 29 ธันวา) บรรยากาศ ก็จะออกแนวนี้
ย้อนกลับมา ที่หอศิลป์ อีกครั้ง .. ผมคงอยู่ในสปีชี่ ที่ฟัง เสียงซอ ไม่รู้เรื่อง ดูไป ก็ไม่ได้ซาบซึ้งอะไรสักเท่าไร
น้อง ๆ ที่มาเดิน ชมงานศิลปะ ที่นี่ ไม่แน่ใจ ว่าตั้งใจ จะมาดู หรือ ผ่านมา แบบตัวผม .. ทุกคนมีความสุข ที่จะหามุมถ่ายรูป .. ผิดกับ ฝรั่งตาน้ำข้าว ที่ ดูจะจริงจัง กับงานศิลปะที่แสดง ทำไม จะต้องจริงจัง อะไรขนาดนั้น
เป็น งานของ คุณวสันต์ สิทธิเขตต์ .. งานสื่อผสม สีฝุ่น + ทองคำเปลว (ป้ายเขาบอกไว้ครับ) ได้ยินเสียงแว่ว ๆ ว่า น่ากลัวจัง .. คนรุ่นปัจจุบัน คงไม่รู้ว่า คือ ภาพอะไร เพื่อสื่ออะไร เหมือน ๆ กับเรามองอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ หลายคนอาจจะนึกไปถึง คงเป็นสัญญลักษณ์แสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่น ของคนไทย ที่จะไปดวงจันทร์ กระมัง
สิ่ง ที่ผมนึกในเวลานั้น คือ วัดภูมินทร์ ที่จังหวัดน่าน .. ที่นั่น จะมีน้อง ๆ อาสาสมัคร ที่มาเป็นมัคคุเทศก์ เล่าเรื่องราว ความเป็นมา ทำให้ ปู่ม่าน ย่าม่าน กลับมามีชีวิต
กทม. มีสถาบันอุดมศึกษา มากมาย ที่มีการเรียนการสอน เกี่ยวกับการท่องเที่ยว ลองให้น้อง ๆ มาลงสนามจริงที่นี่ สักหน่อย จะดีไหมครับ
หลัง ตุลา 2516 มีงานแสดงศิลปะ บนถนนราชดำเนิน (ไม่รู้เถียงกันจบหรือยัง ว่าจัดเป็นงานแสดงศิลปะ หรือเปล่า) ผ่านมากว่า 40 ปี .. จากงานข้างถนน ก็ขึ้นมาอยู่บนตึกติดแอร์ .. แต่ ????
เรายังคงวนเวียน อยู่กับวังวน เผด็จการทหารบ้าง เผด็จการพลเรือนบ้าง เผด็จการรัฐสภาบ้าง เผด็จการเสียงข้างมากลากไปบ้าง .. ตราบใด ที่เรายังไม่สามารถแยกแยะได้ ระหว่าง เผด็จการ กับ ไม่เผด็จการ ก็อย่าหวังเลยว่า เผด็จการจะสูญพันธุ์
งานศิลปะของ IMELDA CAHIPE ENDAYA ชื่อผลงาน The Wife is a DH .. ภรรยาคือคนใช้
จำไม่ได้แล้ว ว่า ชื่องานอะไร แต่ก็เป็นเรื่อง ของ ผู้หญิงแน่ ๆ
อาวุธ คือ เครื่องมือประหัตประหารผู้คน แต่ละปี เราใช้ภาษีซื้อมา กองเท่าภูเขา .. ไม่แน่ใจว่าเจ้าของผลงาน ต้องการสื่อแบบนี้ หรือเปล่า ผมก็เดาไปเรื่อยเปื่อย
ปืน นะ ลูก .. งานแสดงยังจัดไม่เสร็จ คนดูผ่านมา หยิบติดมือไปคนละชิ้นสองชิ้น เจ้าของผลงานต้องไปเดินขอคืนมา แล้วก็ไปหารั้วมาล้อมเอาไว้
พ่อ ผม ตายไปแล้ว .. พ่อเคยพูดกับผมเสมอว่า อำนาจมาจากปลายกระบอกปืน .. ผมโกรธพ่อ นึกเถียงพ่อในใจว่า .. ความคิดของพ่อช่างงี่เง่า คิดแบบซากเดนทรราชย์ คิดแบบเผด็จการทหาร (พ่อผมเป็นทหารครับ) .. มาถึงวันนี้ ผมกำลังบอกกับลูกชายผมว่า .. อำนาจมาจากปลายกระบอกปืนนะลูก
ผลงานของ พิสิฏฐ์กุล ควรแถลง .. โครงการประวัติศาสตร์ที่สร้างไม่เสร็จ .. กลุ้มใจตัวเองมาก ที่ดูแล้วไม่เข้าใจ ว่า เขาจะบอกอะไรเรา
ผลงานของ พิสิฏฐ์กุล ควรแถลง .. โครงการประวัติศาสตร์ที่สร้างไม่เสร็จ ... ศิลปิน กำลังจะบอกเราหรือเปล่าไม่รู้ว่า .. จบคำปราศัย ต่างร้องไชโย .. สิงห์โตหัวเราะเรื่องต่อไป ตะเล้น ๆ ๆ ๆ ๆ
ผลงานของ พิสิฏฐ์กุล ควรแถลง ... โครงการประวัติศาสตร์ที่สร้างไม่เสร็จ ... เหลือไว้ แต่เพียง รอยตีน ส่วนนี้ ผมเติมเองครับ (ขออภัย ถ้าพูดว่า รอยเท้า มันเบาโหวงเหวง ไร้น้ำหนัก)
จำไม่ได้ว่า ผลงานของใคร แล้วก็ชื่องานอะไร แต่ที่แน่ ๆ ชายคนนี้ คงไม่ได้นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ที่บ้านของเขา หรือ ห้องนั่งเล่นบ้านใคร เป็นแบบนี้ ยกมือขึ้นหน่อยครับ
ขอจบ ด้วยภาพนี้ อยู่ในหอศิลป์ มันต้องเป็นงานศิลป์ ไม่ใช่งานลามกแน่ ๆ .. ไม่บอกนะ ว่าเขาชูป้ายอะไร แต่เป็นชื่อนักการเมืองแน่ ๆ .. สงสัย ศิลปิน จะบอกว่า คนที่ออกเดินเดินขบวน มาด้วยจิตใจล้วน ๆ และเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก ไม่ใช่เรื่องเสแสร้ง ใด ๆ ทั้งนั้น .. เดาเอานะครับ
จะดูต่อ แต่ศูนย์ฯบริการ ได้โทรมาแจ้งว่า รถของคุณเสร็จเรียบร้อยแล้ว มารับรถได้เลย .. ก็ขอจบแบบด้วน ๆ เลยนะครับ เพราะต้องรีบกลับไปรับรถก่อน
รีวิวอื่น ๆ ของ เป้ใบ รองเท้าคู่
Booking.com
|
