ค้นหาแหล่งท่องเที่ยว
ป้อนข้อมูลท่องเที่ยว
มิใช่เพียง ธุลีดิน ที่ไร้ค่า
เรื่องราว เครื่องปั้นดินเผา ที่เกาะเกร็ด นนทบุรี
เป้ใบ รองเท้าคู่ รีวิว

ตอนผมเด็ก ๆ คนข้างบ้านไปเที่ยวเมืองเหนือ ของฝากที่เขานำมาให้แม่ผม เป็น คนโทน้ำที่ปั้นด้วยดิน ... ผมได้เอาน้ำมาใส่คนโทดิน และดื่มน้ำจากคนโทนั้น น้ำจะเย็นกว่าปกติ มีกลิ่นดินหอม ๆ และมีรสชาติ ที่แปลก ๆ ... แต่เป็นความแปลก ที่ทำให้อยากดื่มน้ำบ่อย ๆ ... นั่นคือ เรื่องราว เรื่องแรก ที่เกี่ยวกับเครื่องปั้นดินเผาที่ผมจำได้

วันที่ ผมไปเดินเล่น ที่ เกาะเกร็ด ชุมชนที่มีพี่น้องชาวมอญ พำนัก อยู่เป็นส่วนมากของชุมชน ผมพบเห็น เครื่องปั้นดินเผา วางจำหน่ายอยู่ทั่วไป จนตาลายไปหมด แน่นอนว่า คนถ่ายรูปอย่างผม ไม่ซื้ออย่างแน่นอน เพราะถ้าซื้อ ก็หมายถึงต้องหิ้ว หิ้วแล้ว จะเอามือที่ไหนถ่ายรูปละครับ

ไม่รู้ว่า จะเรียงลำดับ รูป อย่างไร เอาเป็นว่า ไล่ตามลำดับ การถ่ายก็แล้วกัน อาจจะซ้ำ ๆ หรือ กระโดด ๆ บ้าง แต่ก็อยากจะโชว์ ว่า ฝีมือการปั้นดิน ของที่นี่ ไม่ธรรมดาเลยครับ

พอเดินพ้นท่าน้ำ ซึ่งผมนั่งเรือข้ามฟาก จาก ฝั่งแผ่นดินใหญ่ มายังเกาะ ฟังดูหรูดีนะครับ เจอร้านแรก ชุดนี้เลยครับ ดูหน้าตาเป็น หม้อดิน แต่คงใส่อะไร ไปต้มบนเตาไม่ได้ เพราะฉลุรูเสียทั่วหม้อ

ผมพยายามนึกว่า ดินที่นำมาปั้น คงจะอ่อนตัวไม่นานมากนัก แล้วการปั้นให้มีลวดลาย เยอะแยะแบบนี้ จะต้องใช้เวลา อย่างรวดเร็วได้อย่างไร

ครก ... ก็เป็นเครื่องปั้นดินเผา ชนิดหนึ่ง ... คนจน ๆ ไม่มีเงินจะซื้อครกหิน ก็ต้อง ใช้ครกดินนี่ละตำน้ำพริก ดังนั้น แกงของคนจน ก็จะมีเครื่องแกงเป็นชิ้น ๆ ไม่ละเอียด เหมือนแกงคนรวย ที่มีครกหิน ซึ่งจะตำได้แหลกกว่า

แต่เดี๋ยวนี้ คนจน คนรวย ก็กินน้ำพริก ที่แหลกเหมือนกันหมด ไม่ LOBO ก็ พันท้ายนรสิงห์

และตอนที่ผมเด็ก ๆ ยายแก่ ๆ คนหนึ่ง ท่านขายขนมครกตรงหัวมุม แยกตรอกห้านาย (สงสัยทำไม ไม่มีตรอกห้านาง บ้างก็ไม่รู้) ยุคนั้น ยังเป็นยุคดินเผา ไม่ใช่ยุคเหล็ก คุณยาย ก็แคะขนมครก ด้วยเตาขนมครกที่ทำด้วยดินแบบนี้ แถมมีแค่เตาเดียว ดังนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่า คิวจะยาวแค่ไหน

เห็นหม้อข้าว ที่ปั้นด้วยดินแบบนี้ทีไร ผมนึกถึงเรื่องเล่า เกี่ยวกับคุ้งน้ำ ของแม่น้ำเจ้าพระยา ทุกครั้งไป ไม่แน่ใจว่า ที่เขาพูด ๆ กัน จะหมายถึง ส่วนไหนของแม่น้ำ ... หลายคนคงจะเคยได้ยินมาบ้างแล้วกระมัง

ที่ว่า ตากับยาย พายเรือล่องมาตามแม่น้ำ พอค่ำก็พักที่ริมแม่น้ำ ขึ้นฝั่ง หุงข้าวปิ้งปลากิน พอเช้า ก็พายเรือต่อ ทีนี้ พอเย็นก็ขึ้นฝั่ง จะหุงข้าว นึกขึ้นได้ว่า ลืมหม้อข้าวไว้ที่ริมน้ำ ตาก็เลยบอกยายว่ารอเดี๋ยว แล้วก็เดินตัดสวน แป๊บเดียวก็กลับมาพร้อมกับหม้อข้าว

นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า ที่น้ำท่วมซ้ำซาก เพราะแม่น้ำมันคดเคี้ยวเกิน

อย่าเพิ่งดูรูปนะครับ ... ลองมาทายกันสิว่า ขนมครกนี้มีหลุมเป็นเลขคู่ หรือเลขคี่ แล้วข้างบน คู่ หรือ คี่

เดินมาสักพัก เจอพี่คนนี้ แก ต่อ ยอด เครื่องปั้นดินเผา ให้มีมูลค่าเพิ่ม

พี่เขา เข้าใจให้สี ใช้แอร์บรัช ช่วยอีกต่างหาก ... แล้วยังตกแต่งร้าน โดยใช้ไฟช่วย ทำให้ดูดีไปหมด

สวยดีไหมครับ สี แสง แล้วก็ เนื้อของดิน ที่มีผิวที่บอกว่า เป็นดิน

อีกร้านหนึ่ง เป็นโอ่งใบเล็ก ๆ เล็กนิดเดียว ใส่ในกระบะ ไม่รู้เอาไปใส่อะไรได้ครับ จิดเดียว

เด็กผู้หญิงคงจะชอบ ... ผมยังเห็น เด็ก ๆ แถวบ้านผม เวลาปิดเทอม ยังนั่งเล่นขายของ เดินเก็บใบไม้ ริมรั้วบ้านผม ไปตำ แต่ขายแพง ผมถามขายครกเท่าไร บอกว่า 30 บาท

ร้านนี้ เป็นแผง ขายอยู่หน้าวัด มีขายไม่กี่ชิ้น แต่ก็สวยทุกชิ้นครับ

ผมเห็นลาย ที่อยู่บนเครื่องปั้นดินเผาแล้ว ผมนึกถึง อาจารย์ที่สอนเกี่ยวกับศิลปะ นึกแล้วก็แปลกดี โรงเรียนผม เป็นโรงเรียนชาย แต่มีวิชา ที่ต้องใช้มีดคว้านผลไม้ด้วย ละมุด เป็นผลไม้ ที่โดนพวกผมคว้าน แล้วต้องยึกยัก ๆ เหมือนลายที่อยู่บนหม้อนี้เลยครับ

เวลาที่เป็นสีอื่น ที่ไม่ใช่สีดิน ให้ความรู้สึกที่แปลกออกไป ว่าอย่างนั้นไหมครับ

กาแฟชมด ราคาถ้วยละหลายพัน ถ้าเป็น กาแฟเจือกลิ่นดิน + รสฝาด ๆ ของดิน จะราคาถ้วยเท่าไรดีครับ

กว่าผมจะเดินถึง โรงเผาโอ่ง ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว คนปั้น คนเผา เลิกงานกันหมดแล้ว ตัวผมเอง ก็หมดสภาพ จนจะยกกล้องไม่ขึ้นอยู่แล้ว แต่เห็นอะไร ก็ยังอยากถ่ายไปหมดอยู่ดี

คงไม่ต้องบอกว่า นี่เป็นกอง ของชิ้นงานที่ไม่สมประกอบ ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่า อนาคตของสิ่งเหล่านี้ จะเป็นอย่างไรต่อ

ดูจากสภาพแล้ว ไม่แน่ใจว่า เตาเผานี้ ยังคงเผาอยู่หรือเปล่า อาจจะปลดประจำการแล้ว แต่ก็ตั้งไว้ให้เราดู ว่าหน้า ของเตาเผา เป็นอย่างนี้นะ

ข้าง ๆ เตาเผา สิ่งหนึ่ง ที่ผมมักจะเจอเสมอ ไม่ว่าจะไปส่วนไหนของประเทศนี้ คือ ขวดเครื่องดื่ม ที่บอกว่า ดื่มแล้วจะมีพลัง ซึ่งก็คงเป็นหนึ่งในหลาย ๆ อย่าง ของประเทศนี้ ที่คนทำขายก็ทำ + โฆษณากันไป ส่วนคนที่ต่อต้าน ก็รณรงค์ต่อต้านกันไป

พ่อขุนรามคำแหง มีวิสัยทัศน์ยาวไกลจริง ๆ ... อ้าว ... ก็ท่านสลักไว้ในศิลาจารึก ไว้ตั้งนานแล้วว่า ... ใครใคร่ค้า ค้า

อีกมุมหนึ่งของเตาเผา ดูหน้าตาอย่างกับ เตาเผา ที่ขุดเจอ ที่ ศรีสัชนาลัย เลย ... แซวเล่นนะครับ อย่าซีเรียส

เห็นโอ่งนี้แล้ว นึกถึง ที่บ้านยายผมเลย ... ท่านจะมีโอ่งดินปั้น เราเรียกกันว่า โอ่งแดง เรียงเป็นตับ ผมชอบไปนั่งเล่น พิงหลังกับโอ่งแดงนี้ เย็นดีครับ อย่างกับติดแอร์

สินค้าที่ขาย ในโรงงานนี้ครับ

อย่างที่บอกไว้ว่า กว่าผมจะมาถึงโรงงานนี้ ก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว คนปั้นดิน คงจะกลับบ้านไปสักพักได้แล้ว แต่ก็ยังมีงานที่ขึ้นรูปไว้ ยังไม่เสร็จ คาอยู่กับแท่น ให้ผมดูต่างหน้า

โถดินใบนี้ ขนาดย่อม ๆ เลยครับ ไม่แน่ใจว่า เอาไว้ใส่อะไร

รูปสุดท้าย ก่อนที่ผมจะออกจากโรงงาน เตาเผานี้ครับ

ออกจากโรงงาน เตาเผา ผมก็เดินหมดสภาพ นึกถึงระยะทาง ที่จะต้องเดินย้อนกลับ ไปทางเดิม ที่เดินเข้ามาตั้งแต่เช้า ก็ละเหี่ยใจเลยครับ ... สภาพชุมชนที่คึกคัก เมื่อเช้า ตอนนี้กลับเริ่มเงียบเหงา หลายร้านปิดไปแล้ว หลายร้านกำลังปิด

แต่พอเดินผ่าน พี่คนนี้ สงสัยแกกำลังหัดขึ้นงานอยู่ แกนั่งทำริมทางเดิน ผมเห็นแสงสุดท้ายของวันนุ่มนวลดี ก็เลยแข็งใจ ยกกล้องขึ้นถ่าย เดินรอบ ๆ ตัวแก หามุมที่เหมาะ แกก็นิ่ง มีสมาธิกับงานดีมาก ไม่สนใจผมสักนิด

หลังจาก ได้ภาพสุดท้าย ภาพนี้ ผมก็เก็บกล้องลงกระเป๋า ค่อย ๆ กระเดิ๊บ ๆ เดินออกมาที่ท่าน้ำ งุบงิบ งุบงิบ

จบแล้วครับ


รีวิวอื่น ๆ ของ เป้ใบ รองเท้าคู่

Booking.com

หน้าแรก | ท่องเที่ยวใน กทม. | ท่องเที่ยวในภาคเหนือ | ท่องเที่ยวในภาคกลาง | ท่องเที่ยวในภาคอีสาน | ท่องเที่ยวในภาคตะวันออก | ท่องเที่ยวในภาคใต้ | ลงโฆษณา | ติดต่อเรา

ปากน้ำประแส ระยอง เชียงคาน ปาย แม่ฮ่องสอน โฮมสเตย์เกาะพิทักษ์ ชุมพร ปางอุ๋ง ชุมชนเก่าริมน้ำจันทบูร ที่พักมีจักรยานให้ยืม หมู่บ้านเซรามิคเกาะคา ลำปาง ทุเรียนศรีสะเกษ ปฏิทินท่องเที่ยวชุมชน ล่องแก่งหนานมดแดง พัทลุง พรหมโลก นครศรีธรรมราช ทะเลน้อย ปากประ พัทลุง ล่องแก่ง ล่องเรือ พายเรือ บ้านอีต่อง เหมืองปิล๊อก