|
จากเรณูนคร ถึงพระธาตุพนม (ตอนที่ 1/2) |
|
นครพนม เมืองสงบ ริมฝั่งโขง |
|
เป้ใบ รองเท้าคู่ รีวิว |
นครพนม เมืองสงบ ริมฝั่งโขง ... ยังยืดเยื้อยาวเหยียด รีวิวที่แล้ว ลมโชย แมงกะไซค์คันเท่ห์ พาผมโลดแล่นจาก the river ที่พักแสนสวยริมน้ำโขง ในเมืองนครพนม ลัดเลาะมาเรื่อย ๆ สมกับชื่อ ลมโชย จุดสุดท้ายที่เราแวะ คือ ร้านค้าริมทาง ท้องผมก็เริ่มประท้วง เพราะอาหารเช้าฉบับเร่งด่วน กาแฟ 1 ถ้วย ข้าวต้มหมู 1 ชาม หมดไปนานแล้ว ดังนั้น ลมโชย จึงแปลงร่าง เป็นพายุ วิ่งปราดเดียว ก็ถึงเรณูนคร
ไม่รอช้า ตรงดิ่งไป ร้านขนมจีนชื่อดัง พูนสินน้ำกะปิ ไม่ได้ใช้เทคโนโลยี่ขั้นสูง ในการค้นหา แค่เอ่ยปากถาม แป๊บเดียวก็นั่งหน้าสลอนหน้าจานขนมจีนแล้ว พออิ่ม ก็แวะชมตลาดสดเมืองเรณูนครสักหน่อย ช่วงบ่าย ๆ เงียบเหงา ไม่คึกคักเท่าที่ควร
จากนั้น ผม แวะไปเยี่ยมชม กลุ่มผลิต อุ แม่ทองแย้ม ... เป็นวิสาหกิจชุมชนระดับ 5 ดาว ที่มีชื่อเสียงเก่าแก่ ของเรณูนคร ที่นี่ ป้าทองแย้มได้ไขข้อข้องใจ ที่ผมสงสัยมานานปีให้แจ่มแจ้ง เพราะพูดคุยกันอย่างเพลินเพลิน พอกลับมา ถึงบ้าน ผมเพิ่งรู้ว่า ในกล้องผม ไม่มีรูป คุณป้าทองแย้ม แม้แต่ภาพเดียว เฮ้ออออ
จากป้าทองแย้ม เป็นช่วงเย็นแล้ว ผมตรงดิ่งไปที่ พระธาตุเรณูนคร ผมเป็นอาคันตุกะเพียงคนเดียว ในเวลานั้น ไม่มีใครสักคน ดูวังเวงมาก ผมรีบเก็บภาพอย่างว่องไว แล้วบึ่งลมโชยไปยัง พระธาตุพนม ... แม้แสงสุดท้ายกำลังจะลาลับจากขอบฟ้า แต่ที่นี่ ผู้คนก็ยังคึกคัก รอบองค์พระธาตุ ปูด้วยหินอ่อน ได้รับการดูแล สะอาดสะอ้าน ผมนั่งลงเหมือน ๆ กันคนอื่น ที่มาไหว้พระ ไหว้พระธาตุ สวดมนต์ ... ผมสนุกสนานกับการถ่ายรูปที่นี่มาก นอนกับพื้นที่เย็น ๆ และสะอาด ทำเป็นถ่ายภาพ แต่จริง ๆ อยากนอนกลิ้งมากกว่า
ถ้าไม่ติดว่า หิวมาก ผมคงจะอ้อยอิ่งอีกนาน แต่ความหิว ทำให้ต้องตัดใจ เจอแม่ค้าล๊อตเตอรี่หน้าหวานคนสุดท้ายที่กำลังเก็บแผง ถามว่า แถวนี้มีอะไรอร่อยบ้าง เธอก็ชี้ไปทางโน้น พร้อมกับส่ง กล้วยน้ำว้า 2 ลูก บอกกินรองท้องไปก่อน ... น้ำเอ๋ย น้ำใจ
ออกจากร้านค้า ระหว่างทางจากนครพนม มายังเรณูนคร แม้จะได้ มันแกว รสหวาน หอม อร่อย ที่คุณแม่ค้าหน้าหวาน ได้ปอกให้กิน ถึง 2 หัว แต่ความหิว ก็ยังคงส่งเสียงดัง ในท้องของผม ลมโชย จึงแปลงร่าง เป็นพายุ ... เพียงแป๊บเดียว ผมก็มาถึง เมืองเรณูนคร แดนดินถิ่นผู้ไทย ณ บัดนาว
โลโก้ของเรณูนคร คงไม่พ้น อุ ... เหล้าหมัก พื้นบ้าน ที่เลื่องลือ ไปทั่วประเทศ
ความหิว เป็นแรงกระตุ้นที่ดี หยุดถามแค่จุดเดียว ผมก็มาถึงถนนสายนี้ ถนนที่จะนำไปสู้ ร้านขนมจีนสด เจ้าอร่อย ที่มาถึงเรณูนคร ไม่มากิน ก็เหมือนมาไม่ถึงเรณูนคร (อีกแล้ววววว)
หาไม่ยากจริง ๆ ครับ พูนสินขนมจีนสดน้ำกะปิ ... ครั้งนี้ ขอกินน้ำกะปิก่อนนะครับ ครั้งหน้า จะแวะมาชิมน้ำปลาร้า ซึ่งยังไม่ได้ค้นว่าชื่อร้านอะไร ซึ่งได้ข่าวว่า ดังพอ ๆ กันละครับ
หลายรีวิวที่ผมได้อ่านมาก่อน ทำให้ผมเตรียมใจว่า ผมคงต้องรอนาน แต่โชคดีมาก ช่วงที่ผมไป มีผมเป็นลูกค้าคนเดียวในร้าน คุณพี่พูนสิน จึงต้อนรับผมอย่างเป็นกันเอง ขนมจีนแป้งสด จะจับตอนนั้นกันเลย
ครู่เดียว ทั้งขนมจีน ผักสด พริกป่น (หอมมาก) ก็ยกมาเสริฟ พี่พูนสิน เสริฟน้ำให้ด้วย แม้ว่าปกติจะมีป้าย ให้ช่วยตัวเอง แต่คนหน้าตาดี มาทั้งที พี่เขาก็เลยยกมาให้
อีกสักมุม อย่าประมาท ว่าดูน้อย ๆ พี่พูนสินบอกว่า ไม่อิ่มบอกได้ เดี่ยวจะเพิ่มให้ แต่เอาเข้าจริง ๆ ทั้งเส้น ทั้งผัก อิ่มแปร้ เลยครับ
จากที่พี่พูนสิน ยกมาแบบแยกส่วน ผมก็แบ่งอย่างละนิดอย่างละหน่อย มารวมกันในจานเดียว ตอนแรก พี่เขาไม่ได้ใส่ เม็ดกระถิน มาให้ ผมบอกว่า เคยเห็นในรีวิว พี่เขาก็เลยเอามาให้ พร้อมกับบอกว่า ช่วงนี้ไม่ค่อยมี
อีกมุม ของ ขนมจีนแป้งสด พูนสินน้ำกะปิ อร่อยสมคำร่ำลือ ถูกใจ คอเด็กเส้น อย่างผม เป็นอย่างยิ่ง
ในร้านพี่พูนสิน มีป้ายแสดงเกียรติประวัติมากมาย ผมถ่ายมาครบ แต่ขอลงแค่รูปเดียวก็ละกัน ถ้าใครสนใจจริง ๆ เดี๋ยวจะเปิดรีวิวให้ต่างหาก
ระหว่างผมนั่งกินขนมจีนอย่างเอร็ดอร่อย พี่พูนสินว่าง ๆ ก็เลยมาคุยให้ผมฟัง เรื่องราวของสาวผู้ไทย ... มาถึงถิ่นโน๊ะ ใครบ้างไม่อยากรู้ เรื่องสวย ๆ งาม ๆ ... และแน่นอน ตำนานรัก พี่พูนสิน กับข้าราชการหนุ่มจากต่างถิ่น ก็เป็นเรื่องที่ เราไม่ควรพลาด
หลังจากอิ่มหนำสำราญ พี่พูนสิน ก็พาเดินไปดูบ้านข้าง ๆ ที่มีของฝากจำหน่าย และที่ขึ้นหน้าขึ้นตา ของเรณูนคร ที่มีกันทุกร้าน ก็คงจะเป็น อุ ในไหสีน้ำตาล ปิดปากด้วยผ้าสีแดง สาแหรกสีเหลือง
อุ ... มาถึงเรณูนคร ไม่ได้ชิม อุ ก็เหมือนมาไม่ถึงเรณูนคร
ออกจากร้านพี่พูนสิน ขนมจีนแป้งสด น้ำกะปิ ผมก็เลาะ ๆ มาที่ตลาด ซึ่งตั้งอยู่กลางอำเภอกันเลย ... บรรยากาศ สมกับอำเภอเล็ก ๆ คือ ตลาดเล็ก ๆ มีร้านค้าไม่กี่ร้าน เป็นช่วงบ่าย บรรยากาศเลยดูหงอยเหงาไปสักหน่อย ... มีรถวิ่งจากตัวจังหวัด ดูท่าทาง จะวิ่งแบบเรื่อยเปื่อยเป็นแน่แท้
กล่องข้าว แบบธรรมดา ขนาดกระทัดรัด ดูจะเหมาะกับเด็กนักเรียน ที่ใส่ข้าวไปกินมื้อกลางวันที่โรงเรียน
กล่องข้าวสวย ๆ แขวนอยู่ในร้านชำ ในตลาดเรณูนคร สวยดีครับ ทำให้นึกอยากจะ สะพายใส่ข้าวเหนียว ไปกินกลางวันที่ทำงาน มีหมูแดดเดียว สัก 2 ชิ้น ก็น่าจะอิ่มแล้ว
ร้านขายผักริมทาง อากาศวันนี้ กำลังเย็นสบาย แม้แดดจะจัดก็ตาม นอกเหนือจากผักแล้ว ก็ยังมีของใช้เบ็ดเตล็ด อีกหลายอย่างจำหน่ายด้วย
ผักกวางตุ้งดอก สวยด้วย อร่อยด้วย ผมชอบลวกจิ้มน้ำพริก แม้แต่เอามาต้มจืด ไม่ว่าจะใส่หมูสับ หรือกระดูกหมูก็อร่อยทั้งนั้น
แตงโมอ่อน แม่ค้าหน้าอ่อนไม่เท่าแตงโม บอกว่า มาจากหมู่บ้านริมโขงใกล้ ๆ เมนูหลัก คือ ต้มจิ้มแจ่ว
มะเขือเทศ แน่นอน ผมเพิ่งผ่านสวน ซึ่งอยู่เลาะริมโขง จึงไม่ต้องแปลกใจ ที่จะได้พบมะเขือเทศสด ๆ ที่ตลาดเรณูนคร แห่งนี้
ดอกกะหล่ำ น่าจะมาไกลสักหน่อย เพราะละแวกนี้ ไม่น่าจะปลูกได้สวยขนาดนี้
ปั้นมะขามเปรี้ยว แม่ค้า กะเทาะเปลือกตรงนั้น ปั้นตรงนั้น ถ้าไม่ติดว่า ต้องเดินทางอีกนาน จะเหมากลับบ้าน เพราะที่ตลาดแถวบ้านผม แพงมาก
เห็ดกระด้าง พ่อค้าที่ขาย อธิบายวิธีทำเมนูนี้ ให้ผมฟัง เข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง แต่ผมคงทำไม่เป็นแน่ ๆ
พริกสด กับชุมชนบนบท ดูเหมือนจะแยกออกจากกันได้ยาก เพราะหลากหลายอาหาร ล้วนแต่จะมีรสเผ็ดนำหน้า
พ่อค้าขายผัก ได้หยิบผักนี้ขึ้นมาให้ผมถ่ายรูปชัด ๆ พร้อมบอกชื่อ ... แต่ความจำผม พอ ๆ กับปลาทอง พอคล้อยหลังมา ก็ลืม เคยแก้ปัญหาเรื่องนี้ โดยการจดบันทึก แต่ก็ลืมอีก ว่าเก็บบันทึกไว้ที่ไหน เฮ้อออออ
จากตลาดใจกลางอำเภอ ลมโชย พาผมตรงดิ่ง ไปยังโรงงานผลิต อุ ... วิ่งมาไกลพอสมควร จนเริ่มไม่แน่ใจว่า ลมโชย พาผมหลงทางหรือเปล่า ก็พอดี เจอปัายนี้พอดี ... กลุ่มผลิต อุ แม่ทองแย้ม วิสาหกิจชุมชน ระดับ 5 ดาว
ป้าทองแย้ม ให้การต้อนรับอย่างเป็นกันเอง ผมคุยกับป้า อย่างออกรสออกชาติ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลายเรื่องที่ผมเคยสงสัย กระจ่างขึ้น เช่น ทำไม อุ ต้องใส่ไห
เหล้าหมัก เป็นเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ ที่มีอยู่ทั่วไป ในทุกชุมชนทั่วโลก เราจะพบเห็นได้ทั่วไป ในบันทึกทางประวัติศาสตร์ รุ่นที่เก่าแก่ที่สุด ... เรามีเรื่องฮา ๆ คุยกันเล่น ๆ ว่า ข้าวก็ข้าวเรา น้ำก็น้ำเรา แต่พอเป็นเหล้า ทำไมจึงผิดกฏหมายได้
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะ จะถึงคราวที่ชาวบ้านจะได้ลืมตาอ้าปาก จากผลิตภัณฑ์ที่เคยผิดกฏหมาย หรือเป็นเพราะกลุ่มทุนใหม่ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียกับความมั่งคั่ง จากการผูกขาดเกี่ยวกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
สิบกว่าปีมานี้ ไหที่แอบฝังไว้ตามสวน ตามนา เพื่อหลบหลีกเหล็กแหลม ที่พุ่งเสียบ จากเจ้าหน้าที่ของรัฐ ก็มาตั้งตระหง่าน ชูความอหังการบนชั้นโชว์ ตามร้านทั่วทั้งอำเภอ จังหวัด และประเทศ
กระบวนการ การผลิตที่เรียบง่าย หากพิถีพิถันตามขั้นตอน ของแต่ละผู้ประกอบการ ทำให้ผู้ที่คุ้นเคยกับการลิ้มรส ของเหล้าหมัก ที่เรียกกันว่า .. อุ .. จะแยกแยะได้ว่า อุ ภายใต้แบรน ของใคร มีรสชาติ ที่เหนือกว่าแบรนอื่น
เรื่องราวของผลิตภัณฑ์พื้นบ้าน ไม่ว่าจะเป็นเตา เป็นฟืน เป็นถ่าน ล้วนประกอบขึ้น อย่างไม่อาจแบ่งแยกออกจากกันได้ ... ผมยังจำได้ดี เมื่อตอนผมเรียน เคยมีบริษัทหนึ่ง (จำไม่ได้ว่าเป็นบริษัทอะไร) คิดว่า อุ อยู่ในไห กินยาก เขาก็เลยจับมาใส่ขวดแก้วใส ง่ายต่อการพกพา และดื่มกิน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ข้ามปี ผลิตภัณฑ์นั้น ได้หายหน้าไป แล้วไม่เคยโผล่มาให้เห็นอีกเลย
ผมเป็นคนที่ชอบกินราเม็ง ทำให้ชอบดูสารคดีเกี่ยวกับราเม็งไปด้วย หลานปู่ของราเม็งเจ้าอร่อย เคยสงสัยว่า ทำไมปู่ต้องขึ้นเขา ไปขนน้ำจากลำธารมาทำราเม็งด้วย หากทุกวันนี้ เขาไม่สงสัยแล้ว เพราะเขาเอง ก็ ขึ้นเขา ไปขนน้ำ เช่นเดียวกับปู่ของเขาเช่นกัน
เพราะมัวแต่คุยกับป้าทองแย้ม พอหันไปอีกที พี่ ๆ ที่อยู่ในกระบวนการ การผลิต อุ ก็ทำเสร็จแล้ว ผมเลยไม่ได้ ภาพก่อนมาเป็นอุ ที่อยู่ในกระทะ บนเตา มาฝากเพื่อน ๆ ... ก็ขอนำภาพ ของ ข้าวเหนียว ที่ผสมแกลบ และคลุกกับเชื้อส่า พร้อมที่บรรจุไห ในวันพรุ่งนี้ แล้ว มาให้ดูแทนแล้วกันครับ
เทคโนโลยี่ที่ไม่ซับซ้อน หากรสชาติ กลิ่น สี ที่ละมุนละไม ช่างซับซ้อนเกินกว่า ที่จะบรรยายได้ด้วยตัวหนังสือไม่กี่ตัว ภาพไม่กี่ภาพ
เสน่ห์ของผลิตภัณฑ์ที่ทำด้วยมือ คือ ความไม่แป๊ะ อุ ร้อยไห แม้จะมาจากกระทะนึ่งเดียวกัน ข้าวเหนียวกระสอบเดียวกัน แกลบถุงเดียวกัน ไหล๊อตเดียวกัน คนทำคนเดียวกัน แต่รสชาติไม่แป๊ะ แค่ใกล้เคียง ดังนั้น เพื่อน ๆ สามารถรื่นรมย์ได้กับ อุ ร้อยไห ได้แบบไม่ซ้ำซากเลย
แกลบ คือ เปลือกข้าว ที่ไร้ค่า ที่ถูกสีออกจากเมล็ดข้าว แต่เมื่อนำมาผสมใน อุ ... แกลบกลับมีคุณค่า ที่ทำให้ เหล้าหมัก ชนิดนี้ มีความแตกต่าง จากเหล้าหมักชนิดอื่น ๆ นี่เราพูดแบบผิว ๆ แค่รสชาติเท่านั้นนะครับ ยังไม่ได้พูดถึง คุณค่าอื่น ๆ ที่มีประโยชน์มากมาย เกินกว่าจะบรรยายได้หมดในวันนี้
ตามไปดูตอนต่อ ของ จากเรณูนคร ถึงพระธาตุพนม คลิกตามลิ้งค์ข้างล่างเลยครับ
จากเรณูนคร ถึงพระธาตุพนม (ตอนที่ 2/2) .. นครพนม เมืองสงบ ริมฝั่งโขง คลิก คลิก
รีวิวอื่น ๆ ของ เป้ใบ รองเท้าคู่
Booking.com
|
