MyCity.tataya.net

ต่อจากตอนแรก ที่ได้เล่าถึงวันแรกทริปที่เริ่มเดินทาง จากกรุงเทพ แวะเชียงใหม่ แล้วมุ่งสู่อ่างขาง .. ต่อกันเลยครับ

ระหว่างรอเพื่อน ๆ เพื่อจะขึ้นรถ ไปปลูกป่า ตาผมก็สอดส่าย มองโน่น นี่ นั่น ไปเรื่อย เห็น แปลงผักหน้าที่พัก ที่ปลูกอย่างสวย นึกในใจว่า ผักชุดนี้ เอาออกจากช่องฟรีสเร็วไปหน่อย เลยยังเป็นน้ำแข็งอยู่เลยครับ

ก่อนไปปลูกป่า คณะเราก็ได้รับ ความรู้ เรื่องความเป็นมา ของพื้นที่ป่า บนดอยอ่างขาง ความมหัศจรรย์ จากเขาหัวโล้นสนิท มาสู่ป่าปลูก .. ป่าปลูกทั้งดอย .. มือที่ทำลายล้าง และมือที่สร้างสรรค์ ไม่ใช่ใคร หากคือสองมือ ของมนุษย์เรานี่เอง

วิทยากรผู้สูงด้วยวัย และมากด้วยความรู้ บน เส้นทางที่ลัดเลาะไปตามไหล่เขา ท่านเดินตัวปลิว ในขณะที่ผม ต้องหายใจลึก ๆ และพยายามทำตัวให้เบา ๆ

ความผูกพัน ระหว่าง คนกับไผ่ นับแต่ ตกฟาก แกงหน่อ ยันกองฟอน กันทีเดียว .. และที่อ่างขาง มีสารพัดไผ่ ที่ได้นำมาปลูก ภายใต้ วิชาการ เพื่อการเรียนรู้ ในสิ่งใหม่ ๆ

ความงดงามแห่ง ป่าไผ่

ได้ยินแว่ว ๆ มาว่า นี่คือ เมเปิ้ลไต้หวัน ผมเป็นพวกกบ จะบอกใบตำลึง ผมก็คงเชื่อ หุ หุ

นึกถึง ภาพสวย ๆ ตามโปสเตอร์ ก็ลองถ่ายดูบ้าง แต่ได้แค่นี้ละครับ

ใบ ไม้ ร่วง หนึ่ง ใบ ใน ราว ป่า ก่อนไปทริปนี้ ผมได้อ่าน หนังสือเกี่ยวกับการถ่ายภาพ ชื่อหนังสือ ดรามาติก อะไรนี่ละ เขาบอกให้ คิดก่อนถ่าย ผมเห็นอะไร ผมก็เลยนึกเป็นเพลงก่อน แล้วก็ถ่ายสิ่งที่เห็น แต่ output มันไม่ค่อยจะเหมือนเพลง ที่เราร้องเลย

การมาเป็นหมู่คณะ ทำให้ เพลง ที่ผมร้อง ระหว่าง คิดก่อนถ่าย ดูเร่งรีบ ไปหมด เห็นได้ชัดเจนเลยว่า อุปกรณ์คือกล้อง จินตนาการ ความคิด สิ่งที่เห็นจากตา ภาพในสมอง ยังไม่เป็นหนึ่งเดียว คงอีกนาน

เพียงแว้บเดียว คณะเราก็มาถึง บ้านขอบด้ง ผมเดา ความเป็นมาของชื่อนี้ว่า ขอบ ก็มาจาก ขอบ ริม .. ด้ง คงมาจาก กระด้ง ผมเดาเอาเองนะครับ

มีครั้งหนึ่ง ผมและครูในโครงการชาวเขา ยืนอยู่ที่ตีนดอย ผมถามครูว่า โรงเรียนเราอยู่ตรงไหน ครูชี้ขึ้นไปบนดอย .. ตรงนั้นไง .. ผมก็งง ขนาดอยู่ตีนดอย ครูยังชี้ที่ตั้งโรงเรียนได้ถูกยังไง ครูบอกว่า ก็ตรงนั้น มีต้นยางใหญ่อยู่ 1 ต้น จริงของครูครับ เพราะเขาทั้งเขา มี ต้นไม้ใหญ่ ยืนเด่นเพียงต้นเดียว วันนี้ ถ้าถามครูอีก ครูคงชี้ไม่ถูกแน่ ๆ ครับ เพราะต้นไม้ เต็มเขาไปหมดแล้ว

แล้ว การปลูกป่า ก็เริ่มต้น ไม่ใช่ เพียงต้นไม้เล็ก ๆ หากเป็น สำนึกที่ยิ่งใหญ่ หากไม่บันทึกด้วยภาพ คงจะไปเล่าให้ลูกหลาน รุ่นต่อไป ให้เห็นภาพครั้งหนึ่ง ในอดีตให้ชัดเจนได้ยาก

คนละสองต้น ด้วยสองมือ อีกยี่สิบปี มาอีกครั้ง ณ ขอบด้ง แห่งนี้ วันนี้ เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน คนก่อนหน้าเรา คงนึกภาพไม่ออกว่า อ่างขาง จะปกคลุมด้วย ป่าปลูกทั้งดอย อย่างไร เฉกเช่นเดียวกับเรา ที่นึกภาพ ต้นไม้ กร๋องเกร็ง ต้นนี้ จะเติบใหญ่ ปกคลุมดอย ได้อย่างไร ในวันนี้ อีกยี่สิบปีข้างหน้า

นักท่องเที่ยวแบบผม ค่อนข้างจะซอกแซกสักหน่อย ประเภทล้วงลึก ถึงก้นครัว วิถีชีวิตที่เปลี่ยนไป น้ำท่า มาตามสายยางจนถึงบ้าน ต่างจากเมื่อครั้ง ที่ผมเคยไปเยี่ยมครูอาสา เมื่อนานมาแล้ว ซึ่งกว่าผมจะอาบน้ำได้ ก็ต้องลงไปยังลำห้วย และพอขึ้นมาถึงบ้านที่ครูพักอยู่ ตัวก็มอมเหมือนเดิม

เมื่อก่อน เวลาเดินในหมู่บ้านบนดอย ผมต้องคอยหลบ เจ้าหมูท้องห้อยลากดิน ที่เดินไปเดินมา ตามสำนวนของผม คือ เลี้ยงหมูเหมือนเลี้ยงหมา เพราะเขาเดินเพ่นพ่านไปทั่ว แต่วันนี้ ผมเห็นเขานอนในคอก สบายไปอีกแบบหนึ่ง .. และผมอดไม่ได้ที่จะจับเจ้าจานดำ มาอยู่ในเฟรม เป็นความรู้สึกของผมที่อธิบายไม่ค่อยได้ ว่าผมอยากจะสื่ออะไร กับเพื่อน ๆ

คือ อะไร ใครตอบได้บ้าง รู้แต่ว่า งดงาม ตามสายตา ของคนที่ไม่เคยประสบพบเห็น แม้แดดยามเที่ยง จะกร้าว กระด้าง เกินกว่า จะงามได้ แต่ก็อยากเก็บมาฝาก เพื่อน ๆ ผู้ไม่ได้ไป ณ ดินแดน ขอบด้ง .. ชายขอบ ที่แสนไกล แห่ง หน ตำบล นั้น

แววตาที่พร่ามัว ของ ผู้เฒ่า ที่มองพวกเรา คนต่างถิ่น ที่มาทำกิจกรรม ที่เรียกว่า ปลูกป่า ได้บอก เรื่องราวมากมาย เกินกว่าจะบรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือ เพียงบรรทัดสองบรรทัด

เพราะเวลาในห้วงคำนึง อาจจะย้อนลึกไป เมื่อครั้น ป่ายังสมบูรณ์ เสาเรือนไม่ได้ปักแน่น เฉกเช่นในวันนี้ .. เวลาเปลี่ยน ลมหายใจยัง แดดแรง ป่าสิ้น คนเมืองแปลกถิ่น ... และอีกมากมาย ที่ผ่านเข้ามา ในชีวิตอันยาวนาน

เด็ก ๆ รุ่นลูก รุ่นหลาน ณ โรงเรียนขอบด้ง ได้แสดง ศิลปะ ที่ประยุกต์ ผสมผสาน หากมองโลกในแง่ร้าย ก็จะพูดว่า เป็น การรุกรานทางวัฒนธรรม ทางมองโลกในแง่ดี ก็คือ ความก้าวหน้า เติบโต อย่างไม่หยุดยั้ง ของวัฒนธรรม

เด็ก ๆ คือ โลกที่สดใส งดงาม เสมอ ... เพียงแย้มยิ้ม โลกทั้งโลก ก็สว่างในบัดดล

ร้อง รำ ทำเพลง คือ การบอกเรื่องราว ของชีวิต ทุกการเคลื่อนไหว และ สำเนียงเสียงเพลง แม้ไม่เข้าใจ ความหมาย แห่งคำเหล่านั้น แต่ ท่วงทำนอง คงจะแปลออกมาเป็นคำบรรยาย ที่คงไม่คลาดเคลื่อน ผิดแผก ไปมากนัก

พอการแสดงของเด็กโต ที่ลานโรงเรียนจบลง ผมได้ยิน เสียงคิกคักของเด็ก ๆ ก็เลยตามเสียงนั้นไป เจอกับเด็กเล็ก ที่คุณครูให้นั่งรอ อยู่ในโถงใหญ่ คงจะเป็น โรงอาหาร เด็ก ๆ เล่นกับกล้องของผม อย่างสนุกสนานเลยครับ

ใส พิสุทธิ์ คือ นิยาม แห่ง แววตา และรอยยิ้ม เด็กนักเรียน โรงเรียนบ้านขอบด้ง อ่างขาง

นอแล ชื่อนี้ คงจะเป็นที่คุ้นเคย ของหลาย ๆ คน ดินแดน ที่ครั้งหนึ่ง ไร้เส้นกั้น ไม่มีรั้วขวาง ผู้คน พี่น้อง ญาติสนิท มิตรสหาย เดินท่อง ล่องห้วย ไปมาหาสู่ หากวันนี้ ไม่ใช่เช่นวันคืน ที่ผ่านเลย

เพียงผ้า บนยอดเสา ที่สีต่าง ความสงบบนพื้นดินราวกับไร้ผู้คน หากลึกลงไป ในร่องหลืบ ดินลับ กับคึกคัก ด้วยศาสตรา พร้อมจะห้ำและหั่น เพียงคำว่า พรมแดน

ตัดฉับ จากการนำของไปมอบให้โรงเรียนขอบด้ง และฐานทหารที่ปฏิบัติการอยู่ชายแดน บ้านนอแล เรากลับมากินอาหารกลางวัน ที่ ร้าน ถึง ถึง โภชนา ที่ขึ้นชื่อว่า เป็นร้านอาหารยูนนาน ที่อร่อยมากบนอ่างขางนี้

ช่วงบ่ายเพื่อนร่วมทริป มี การแข่งขันทำยำสตอเบอร์รี่ อร่อยอย่าบอกใครเชียวครับ จากนั้น เราก็พักผ่อน กันตามอัธยาศัย หลายคนชื่นชมกับสวนบ๊วย นวดขา ขี่ล่อ (ม้า+ลา ออกลูกมาเป็นล่อ) ตบท้ายด้วยอาหารค่ำ ประกอบดนตรีที่สนุกสนาน

อีกคืนที่ผ่านไป แม้อากาศจะหนาว จนได้ยินน้อง ๆ บอกว่า มีน้ำค้างแข็งปรากฎให้เห็นบนยอดหน้า ในหลาย ๆ จุดบนอ่างขาง แต่เราก็มีนัด ที่จะไป จิบชาร้อน ๆ ที่กาดหมั้ว ณ จุดชมวิว ที่เราไปดูพระอาทิตย์ขึ้น เมื่อวานนี้ เราก็เลยอดไปดูเหมยขาบ หรือแม่คะนิ้ง

เพียงแป๊บเดียว กาดหมั้ว ที่เคยสงบ ก็คึกคัก ไปด้วยนักท่องเที่ยว พอ ๆ กับตลาดนัด ปากซอยบ้านผมเลยครับ

อากาศหนาว ๆ กับ น้ำชาร้อน ๆ กลางกาดหมั้ว ชิล ชิล

ไก่ดำ ต้มกับยอดตำลึง (แม้ว) ร้อน ๆ ปลุกสมาชิก ในพุงผม ให้ตื่น ได้เป็นอย่างดี

มันเผา ไข่เผา เมนูเด็ด ไปดอยไหน ภูไหน เจอที่นั่น .. ฝากเตือนเพื่อน ๆ ว่า เห็นหัวมัน เงียบ ๆ เปลือกเย็น ๆ อย่าเผลองับเชียวนะครับ ข้างใน ร้อนอย่าบอกใครเลย ผมโดนมาแล้ว

ขอแอบถ่ายหน่อยครับ .. คู หวานแหวว แอบอิจฉา พี่ผู้ชายนิด ๆ

ระหว่างทาง ไป ไร่ชา หมอกจาง ๆ แผ่ไปทั่วหุบเขา ของจริงสวยกว่ารูป มากมาย แต่คนเก็บภาพ เก็บมาได้แค่นี้เอง ถ่ายจากหน้าต่างรถตู้ครับ

ทันที ที่รถจอดสนิท ตรงบริเวณที่เรียกว่า ไร่ชา 2000 บรรดาสาว ๆ ทั้งหลาย ก็กรี๊ดกราด กับภาพเบื้องหน้า (หนุ่ม ๆ อยากกรี๊ดเหมือนกัน แต่ต้องวางฟอร์มไว้หน่อย) เพราะภาพเบื้องหน้า สวยงามกว่า รูปถ่ายต่าง ๆ ที่เราเคยเห็นจากหน้าเว็บมาแล้ว สักพันเท่า (เวอร์ไปไหมครับ) แล้วปฏิบัติการ แชะ + แชร์ ก็กระหน่ำ แบบไม่ยั้ง

อีกมุม ที่ ไร่ชา 2000 และอีกมุม

จากไร่ชา 2000 ทีมงานพาเราไปยัง ไร่สตอเบอรี่ ซึ่งตอนนี้ ลูกยังเล็ก ๆ แต่ทางเจ้าของไร่ ก็ได้กรุณา เก็บมาให้เราได้ชิมบ้าง พอหอมปากหอมคอ

ระหว่างที่เพื่อน ๆ สนุกสนานกับการชิมสตอเบอรี่ ผมหลบออกมาอีกด้านหนึ่ง ที่ผมเล็งเอาไว้ ตอนที่รถวิ่งเข้ามาที่ไร่นี้ เป็นมุมมอง ที่มองเห็นไปลิบ ๆ ทุ่งกว้าง ตีนดอย บ้านเล็กกระจิ๋วหลิว จุด ๆ สีขาว ไม่รู้ว่า เป็นวัว หรือแกะ เคลื่อนไหวไปมา อย่างช้า ๆ มองด้วยตา สวยกว่าภาพที่เก็บมาฝาก มากมายนัก

จากไร่สตอเบอรี่ ซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของ ดอยอ่างขาง เราย้อนกลับมาที่พัก เช็คเอ๊าท์ หิ้วกระเป๋า ขึ้นรถ เพื่อลงดอย กลับสู่พื้นราบเบื้องล่าง บ๊าย บาย ก่อนนะ ดอยอ่างขาง

แป๊บเดียว เราก็มาถึง โรงงานหลวง๑ ที่ฝาง อาหารกลางวัน บรรยากาศ โรงเตี๊ยม แต่อาหารเหนือ เยี่ยมมากครับ ... อยากแบกม้านั่ง สวย ๆ ในโรงอาหาร ของโรงงาน กลับบ้านสักตัว ที่เห็น คือ ข้าวซอย ผมชอบมาก มื้อนี้ ได้ข้าวซอยเนื้อ 1 ชาม เนื้อเปื่อยมาก หอมเครื่องเทศ พูดแล้วหิวเลย

น้ำพริกหนุ่ม ผักต้ม อาหารจานโปรด เมนูหนึ่งของผมเลยครับ แต่ท้องเริ่มเต็ม ก็เลย ขอชิม โดย กินน้ำพริกกับผักต้ม ข้าวไม่ต้อง

ข้าวซอยเนื้อ ในชามตราไก่ ตะเกียบไม้ ช้อนตราม้าลาย โต๊ะ เก้าอี้ สไตล์ โรงเตี๊ยม ฟิน สุด ๆ ไม่ไป ไม่รู้ ...

ข้าง ๆ โรงงานหลวง๑ มีอาคารเล็ก ๆ ดูแล้ว น่าจะเป็นรุ่นคุณป้าผมแน่ ๆ เลยครับ มีป้ายเล็ก ๆ เขียนไว้ว่า สถานีอนามัย พระราชทาน

ผมเห็นภาพเบื้องหน้า แล้วนึกถึง หนังญี่ปุ่น แนวพระเอกเป็นคนงาน นางเอกเป็นชาวสวน ข้างโรงงาน บรรยากาศให้มาก ดอยสูงเป็นฉากหลัง ลำห้วยน้ำใส เสียงน้ำไหลผ่านซอกหิน เย็นฉ่ำ ท่ามกลางแดดใส ๆ นี่คือ โรงงานหลวงที่๑ อ.ฝาง ระหว่างที่เพื่อน ๆ เข้าชมพิพิธภัณฑ์ซึ่งตั้งอยู่อีกฟากหนึ่งของถนน ผมกลับมาหลงใหล เสน่ห์ของโรงงาน ทางด้านนี้

งานเลี้ยง ย่อมมีวันเลิกลา ทีมงานสนาม ได้พาเรามาส่ง ใจกลางเมืองเชียงใหม่ โดย แวะช้อปของฝาก ตามสไตล์คนไทยที่ดี ไปไหนต้องมีของกิน ฝากข้างบ้าน ก่อนจะรับประทานอาหารเย็น ที่แสนอร่อย (อีกแล้ว) แล้วก็ขึ้นรถทัวร์ กลับถึง กทม. แต่เช้ามืด ก่อนที่จะแยกย้ายไปปฏิบัติภาระกิจ ของแต่ละคนต่อไป

งานนี้ ต้องขอขอบคุณอีกครั้ง กับ FM100.5 NEWS Network และ PTT Group ที่ได้ให้โอกาสผม ได้ร่วมไปกับ ทริปที่สนุกสนาน นอนอุ่น อิ่มอร่อย และสร้างประโยชน์ต่อสังคม

จบแล้วครับ

ย้อนกลับไปดู .. ร่วมทริป อ่างขาง กับ 100.5 Selfie For Help by PTT Group (ตอนแรก) คลิก คลิก

รีวิวอื่น ๆ ของ เป้ใบ รองเท้าคู่

• ....
• ....